Departures and Arrivals

Eens even denken waar te beginnen. Werk of privé… Werk dan maar.

3 weken geleden de hele week bezig geweest met het shorlisten van cv’s. En het waren er veel.
Afgelopen week heb ik in 3 dagen tijd 43 mensen die door mijn selectieprocedure waren heen gekomen geïnterviewd. En dat was zwaar moet ik zeggen. Onverstelbaar dat ze hier 23 gesprekken op 1 dag plannen. Na gesprek 10 kreeg ik last van concentratieproblemen :-) Het was bikkelen, maar het geeft je wel een gevoel dat je hier echt aan het werk bent. Ben nu bezig een aanbeveling te schrijven voor de Chief Regional Officer, wat kan er verbeterd worden.

De week daarvoor ben ik de hele week in Otjiwarongo geweest. Door al deze uitstapjes heb ik de mogelijk om veel te reizen wat natuurlijk een mooie bijkomstigheid is.
Management vergadering over de budgetten. En zoals management meetings hier gaan, je zit in een super de luxe logde, met tussen de middag een 3 gangen warme lunch. Op de 1e dag werd er door de Chief Regional Officer verteld wat ik tot nu tot gedaan heb binnen de council en ik kreeg een warm applaus. Was best een beetje trots ;-)
Einde van de week werd me echter gevraagd hoe ik de meeting vond gaan. En wat de verbeter punten waren. 1 ding heb ik hier inmiddels al wel geleerd, ik vind het niet meer eng om voor een grote groep mensen iets te moeten presenteren. Gelukkig werden mijn bevinden wel bevestigt door het MT.

2 weken geleden een mega fantastisch weekend gehad. Op vrijdagmiddag met Erwin en Dave in de Rav4 van Dave richting Palmwag. Een prachtige route. Erwin en ik bleven maar tegen elkaar zeggen hoe saai het Nederlandse landschap dan ook is in vergelijking met de afwisseling hier. Het was behoorlijk passen en meten om 3 tentjes, 3 matrassen, koelboxen en 3 volwassenen in de auto te krijgen. Ik werd daarom door de heren ook op de achterbank gepropt met weet ik wat niet allemaal. Tijdens de rit hadden we volop muziek keus, van BBC slaapverwekkende podcast tot ouwe lullen muziek tot Afrikaanse shebeen muziek :-) Aangekomen bij de logde waar we die nacht zouden kamperen kwamen we er achter dat Erwin en ik elkaar niet helemaal begrepen hadden qua het verzorgen van de braai. (als ik een smsje krijg dat ik voor de bijzaken moet zorgen en dat de mannen voor vuur en worst zorgen denk ik niet dat ik ook nog vlees mee moet nemen… ;-)) Maar gelukkig wilde de campingwinkel nog even voor ons open gaan dus na wat biertjes en wijntjes heerlijk gegeten. Na een nacht van weinig slaap, sliep op een survival matje, en ik ben nou niet echt een survival type via de Skeleton Coast richting Swakopmund. Na het bezoeken van menig schipbreuken, en een diamentenmijn kwamen we zaterdag einde van de middag aan in bewolkt Swakop. Tentjes opgezet en richting stad voor een lekkere maaltijd. Op zondag morgen was het dan zover, waar we al die kilometers voor gereden hadden. Quatbiking in de Namib Desert. De heren hadden het al eerder gedaan en wilde vol gas door de woestijn scheuren. Oké Marjolijn nog nooit op zo’n ding gezeten…. De eerste 15 minuten waren dan ook een drama. En Dave en Erwin, ik zag ze al naar me kijken, dit gaat niet goed komen. Maar op 1 of andere manier lukte het me, en toen ik eenmaal het vertrouwen had ging ik net zo los als de heren. Af en toe zat ik dan wel vast in het zand maar de aardige Duitser die ook in ons groepje zat kwam me dan redden. Aangezien de chagrijnige instructeur de heren in de gaten moest houden, stunten was niet toegestaan, en dat moet je dus niet zeggen tegen mijn Opuwo homies.
Balls of Steel and Balls to the Wall dat was het zeker! Een adrenaline kick!!! Na deze super ervaring (wanneer gaan we weer Erwin??) weer de auto in om richting Opuwo te gaan. Ik heb genoten heren, mijn dank is groot!! (Thanks Dave for the great weekend in Swakop, dont know how google will translate this story, I love your BBC Podcast!!)

De maandag dat ik naar Otjiwarongo reed, kreeg ik een smsje van Evelyn. Ik rij nu weg in Ongwediva ben vanavond in Opuwo. Mijn nieuwe huisgenoot. Maar ik wist van niets, en ik zat voor de hele week in Otjiwarongo. Hmm niemand heeft extra sleutels, tsja dan moet ze maar in een lodge logeren tot ik weer thuis ben. Alles volgeboekt. Kwam een briljante collega van me op het idee om de aannemer hier in het dorp mijn deur open te laten breken zodat Evelyn het huis in kom. Moet zeggen was daar niet heel erg blij mee, maar goed, weinig andere keus. Was wel even wennen op vrijdag toen ik binnen in nu ons huis kwam. Een spiegel in de badkamer, afdruiprek in de keuken, allemaal verbeter punten hoor. En een groot 2 persoonbed nu :-) Evelyn komt oorspronkelijk uit Oeganda, 27 jaar en is dol op soapseries. Het is een leuke meid. Het is alleen even wennen en aanpassen. O,ja en er is nog een nieuwe VSO'er gearriveerd, Dickson werkt als data analyst in het ziekenhuis hier. Komt ook uit Oeganda.

Opuwo vorig weekend. Het allerlaatste weekend van Dave in Namibië. Na 2,5 jaar als VSO’er geleefd en gewerkt te hebben hier vertrekt hij (nog eerst ff op vakantie naar Tanzania, ik ben jaloers) weer naar huis, the UK. Vrijdag was er een braai in het ziekenhuis waar hij 2,5 jaar gewerkt heeft. Was een super gezellige avond. Lekker gegeten, borreltjes en een klein dansje nog gemaakt. Op zaterdag hadden we bij hem thuis wederom een braai. Er komt behoorlijk wat vlees af van 2 geiten… Met een select gezelschap lekker rond het vuur gezeten. Al was iedereen toch wel een beetje moe nog van de avond ervoor. De gemiddelde bedtijd was ongeveer 5 uur in de ochtend, maar zo hoort een goed afscheidsfeestje te zijn. Was ook wel typisch dat iedereen aan de frisdrank zat op zaterdag. Op zondag hadden we met een heel klein groepje een lunch bij de lunchroom in het dorp. De eigenaresse had speciaal heerlijke taartjes gebakken voor Dave. En ’s avond stond er nog een pokeravondje op het programma. Dave, John, Erwin en ik. En de heren kan ik vertellen waren dit keer niet zo geamuseerd met mijn pokertechnieken, ik ging er met de grote buit vandoor :-) :-)

Afgelopen weekend was dan het eerste weekend zonder Dave. En dat was raar. Het is ff wennen dat hij hier niet meer is. Ik ken Opuwo niet zonder hem. Maar gelukkig is Erwin er nog 2 maanden. Hebben lekker samen bij de lodge gehangen zaterdag, en Erwin kwam op het briljante idee om daar te eten. Nou is het stikduur daar, maar als er buffet is dan kan je kiezen voor alleen bijvoorbeeld de voorgerechten. En zoals we ook echte Nederlanders zijn, gegeten totdat we niet we er bijna bij neer vielen....

Deze week een rustige week op kantoor. Is wel lekker. Email bijwerken, mailtjes lezen. En vrijdag rijden Erwin en ik naar Windhoek. Riet is jarig en dat kunnen we natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan. Dus we rijden 1400 km komend weekend voor een verjaardag….. Het moet niet gekker worden denk ik hier toch wel af en toe.

Lieve groet,
Marjolijn

Ps; de zomer komt er weer aan, de dagtemperatuur stijgt weer boven de 30 graden, heerlijk!! Was toch fris zo’n graad of 25…