Griep

Jawel voor de 2e keer hier in Namibië geveld door de griep. Nou is mijn weerstand sowieso al niet zo heel hoog maar door het gebrek aan vitamines, en de grote temperatuur verschillen tussen dag en nacht… Maar het schijnt te heersen momenteel, vrienden en collega’s zijn ook ziek. Plus mijn huis is heel koud, en kantoor ook. Gelukkig is de private doctor in het dorp een goede vriend, dus maandag kon ik ff tussen door voor een check-up (dat het geen malaria zou zijn) en een tas vol medicijnen en vitamines meegekregen en binnen 3 dagen ben je er weer bovenop :)

Vorige week stond in het teken van sollicitatie gesprekken voeren. Maandag 9 (Ja echt 9 op een dag, en dat in Afrika, ik was ’s avonds helemaal gaar van een dag hard werken), dinsdag 8 en op woensdag 5. Voor 2 verschillende functies. Lithograpic Operator (een prachtige benaming voor iemand die copietjes moet maken) en voor Register Clerc. Was ontzettend leuk om te doen. Het voorbereiden van de vragen, de gesprekken zelf, en het schrijven van aanbevelingsbrieven. En niet te vergeten de heerlijke warme maaltijden tijdens lunch op kosten van de council, want tsja er wordt hard gewerkt :) Op zich is het recruitment proces hier een redelijke puinhoop. Een advertentie voor een vacature wordt geplaatst, en 2 jaar later worden mensen uitgenodigd voor een gesprek…. De vragen worden ook op de sollicitant afgevuurd, heel anders dan in Nederland waar je toch meer een gesprek voert (van de STAR methodiek hebben hier nog niet gehoord :)). Hier valt nog veel in te verbeteren.

Momenteel ben ik bezig met de calculatie voor de teambuilding intervention. 40 aanmelding tot nu toe dus dat gaat de goede kant op.

Vorige week was de programma manager van VSO, Inge, in Opuwo. Heb mijn placement revieuw gehad. Komt er op neer dat het erg goed gaat hier. De council is blij dat ik er ben, VSO is erg tevreden en ik heb het ontzettend naar mijn zin hier. De integratie met zowel collega’s, mede VSO’ers en lokale bevolking is uitermate soepel en in een snel tempol verlopen :)

Ik ben inmiddels de trotse bezitter van een Peugeot 206. Dat maakt het leven hier erg aangenaam. De 5 liter waterflessen was toch lastig te vervoeren op een mountainbike. Heb het hier beter dan in Nederland lijkt het wel, huis met 2 slaapkamers, grote tuin, auto, schoonmaakster, zal volgend jaar weer wennen worden :)

Afgelopen weekend ben ik met collegaatje Fransisca in mijn autootje naar Ongwediva gereden. Bij haar ouders in de village een nachtje gelogeerd. Ik had een voorstelling van een village in mijn hoofd en het klopt ook wel, geen elektra, geen stromend water, hutjes en rond lopende dieren. Was echt te gek om mee te maken. Super leuke ouders, en broers en zussen. In augustus ga ik er weer naar toe omdat haar zus dan in het huwelijk treed, 3 dagen feest in de village :) Was wel lekker om ook weer even in Oshakati te zijn, KFC, Adrian nog heel even gezien, en geshebeent in Oshakati!

Wat kenmerken hier;
Als je iemand niet goed kent dan schud je elkaar de hand, pak je de duim van diegene vast en schud je weer de hand.
Een kennis geef je een hand en op een af andere manier knip je dan met je vingers, lastig uit te leggen.
Als je iemand goed kent dan geef je elkaar 2 omhelzingen 1tje aan de rechterkant, 1tje aan de linkerkant.
Iedereen noemt je hier sweatheart, dear, lovely enz zelfs collega’s.
Mijn 1e bekeuring is al binnen, rijden zonder je rijbewijs bij te hebben.
Een bezoek aan de kerk gebracht, ik dacht ach leuk alles een keer meemaken, wist alleen niet dat het 3 uur!! duurde en ik kon er geen woord van verstaan.
Huwelijksaanzoeken blijven binnen stromen.
Eindelijk heb ik een nieuw hek in de tuin zodat er geen mensen meer door mijn tuin lopen. Moet het hek wel dicht doen kwam vorige week thuis, stond er een ezel en 10 geiten te grazen.
Het onvoorstelbaar is hoeveel smsjes je hier per dag verstuurd, bellen doet men niet, alles per sms. En de Namibianen laten dan het liefst zoveel mogelijk letters weg waardoor ik het soms of niet begrijp of het smsje 3 keer moet lezen, vooral het Namlish is echt lastig.
Het schijnt dat ik mijn dansmoves flink aan het verbeteren ben (heb zelf nog steeds het idee dat ik er niets van bak).
Ik geen spiegel in huis heb, en dat is best fijn :), en je af en toe schrikt als je jezelf in een spiegel ziet.
Ik af en toe toch nog naar de linkerdeur van de auto loop om daar in te stappen, maar het stuur zit aan de rechterkant!!
Ik het erg leuk vind dat tante Jos ook al mijn verslagen leest, een speciale groet aan haar daarom!
De mannen mij de bijnaam Shebeen Queen hebben gegeven, en dat nemen steeds meer mensen over….
De lokale mensen hier in dikke winterjassen lopen, met sjaals, mutsen en handschoenen, terwijl het overdag 28 !! graden is. Maar dat schijnt in Opuwo koud te zijn. Wordt nog wat pap en mam in december, 40 graden plus!! :)

En een aantal mensen hebben het al gevraagd dus bij deze, mijn postadres:
Marjolijn van Oostrum
P.O Box 306
Opuwo
Namibia

Ik moet weer aan de slag. Volgende week een weekje Windhoek, presentatie van het VIP Solution HR systeem wat ingevoerd gaat worden en als het goed is ook nog 2 dagen naar het ministerie om daar te werken. Maar dat is nog niet helemaal zeker. Leuke is dat ik 2 nachtjes in ieder geval bij mijn vriendinnetjes in Windhoek ga logeren. En warme kleding mee moet nemen, schijnt ’s nachts daar -6 te zijn!!!

Liefs M