Winter in Namibia is cold....

Het is winter (en de mussen vallen in Nederland vallen van het dak) in Namibië, en dat heb ik gemerkt afgelopen week in Windhoek maar daarover straks meer.
Het gaat nog steeds hartstikke goed hier.

Op het werk gaat het goed. De voorstellen voor het automatisch HR systeem en de teambuilding intervention zijn goed gekeurd, dus nu de uitvoering. En ik kijk erg uit naar de teambuilding intervention. Heb 2 super plekken gevonden, de Kunene River Lodge en Waterberg. Nu de keus, of aan de Kunene rivier met aan de overkant Angola, prachtig daar, of Waterberg meer het midden van Namibië met een berg die beklommen kan worden of game drives. Daar zullen we een weekend met alle collega’s van de council gaan kamperen, sportactiviteiten beoefenen, en braaien!

Vorig weekend was het weer een lang weekend. (de laatste, zal wel wennen zijn, nu tot het moment dat vriendinnetje Nardy hier op vakantie komt geen lange weekenden meer)
Op de planning stond een bezoek aan Adrián. De meiden en Hong uit Windhoek en ik richting het noorden. Nou ben ik er al een aantal keer geweest maar was leuk om de Windhoekers weer te zien natuurlijk. Ik met de combi, een busje waar je ingepropt zit (de Daladala in Tanzania is er niets bij), 4 personen op 2 stoelen, en dan de Namibische muziek op vol volume, en dat om 4 uur in de ochtend…. Heerlijk die vertrektijden hier. Ik stond dus om 8 uur ’s ochtend bij Adrián voor de deur. Nog geprobeerd om wat te slapen voordat de rest er was. Een flinke wandeling gemaakt door Ongewediva, weer een hele andere omgeving dan Opuwo of Windhoek. Vlak, vlak en nog eens vlak. ’s Avonds lekker uit eten geweest iets wat voor mij echt pure verwennerij is, Opuwo en uit eten is iets wat niet samen gaat.
De volgende dag had Adrián geregeld dat we naar een school konden voor dove en blinde kinderen. Het is hier nog steeds een taboe als je een doof of blind of albino kind hebt. De kinderen worden door vader of moeder einde van de weg afgezet want mensen uit je omgeving zullen toch maar eens zien dat je kind niet helemaal perfect is. Dit was erg indrukwekkend. Heel speciaal om dove kinderen te zien dansen op het ritme van de muziek. Einde van de middag richting Outapi waar Ben, een vriend van Adrián woont. Heerlijke braai gehad, en een ongeluk voor het slapen gaan. Ben stootte zijn hoofd aan een openstaand raam, oftewel ziekenhuis, en 7 hechtingen in zijn hoofd.
De dag erna naar de grote Baobab boom geweest. Een toeristen attractie in Outapi (verder heb je er niet zo heel veel). Om na de boom richting Ruacana te gaan, om een bezoek aan de watervallen te brengen. En dat blijft gaaf. Dit keer met een trap helemaal naar de rivierbedding langs de watervallen gelopen, schitterend uitzicht. De trap omhoog was wat heftig, spierpijn in de kuiten 3 dagen lang :). Maar het was de moeite waard. Na dit bezoek naar de camping, tentjes opgezet, hout gesprokkeld voor het kampvuur, en een leuke avond gehad. Al is het goed te merken dat het hier nu winter is. Het is ’s nachts echt KOUD, terwijl het overdag heerlijk warm is. (buiten dan want op kantoor zit ik inmiddels met lange broek en een dikke sweater aan) Over de kou zoals vermeld zo meer..
Met Dave en John weer terug naar Opuwo gereden, maar dit keer via de grens van Angola. Echt spectaculair, een trip die je alleen maar kunt doen met een 4 wheel drive. Flink vast gezeten in de modder, maar Dave en John zijn benoemt tot mijn helden van de maand, hoe ze de auto uit de modder hebben gekregen!! Al heeft Dave deze week een grap met me uitgehaald waar zelfs het VSO kantoor van op de hoogte is.

Afgelopen dinsdag kreeg ik van VSO een mailtje dat mijn werkvisa goedgekeurd is. Op stel en sprong naar Windhoek (voelde er niet zoveel voor om hier mijn paspoort met de post te versturen) want een collega ging toevallig die kant op dus kon ik mooi mee rijden en vrijdag weer terug naar Opuwo.
Om 23 uur kwam ik bijna onderkoeld aan in Windhoek bij de meiden. Het vroor inmiddels flink, 1 van de koudste nachten in Windhoek scheen het te zijn. Sta je dan op je slippers… 2 volle dagen in Windhoek. En ik heb er van genoten. Naar de kapper (zat met samen geknepen billen in de stoel maar moet zeggen tis best aardig gelukt), geshopt winterkleding gekocht (had ik niet op gerekend op de kou), lekker gegeten. En de meiden geven iedere woensdag avond bijles aan 4 meiden van 14. Engelse les geven, super leuk. Woensdag kreeg ik van mijn counterpart een sms dat ze, omdat er demonstraties in Opuwo zijn naar huis zijn gestuurd…. Navraag bij verschillende collega’s gedaan wat er precies aan de hand is, krijg je dan als antwoord lang verhaal. Uiteindelijk hoorde ik vrijdag toen ik weer richting Opuwo ging te horen wat er aan de hand is. De Herero stam tegen de Damara stam. Iets wat al erg lang speelt, sinds de tijd dat Namibië onafhankelijk is verklaard 21 jaar geleden. Demonstraties waren gericht tegen de council vandaar dat iedereen naar huis is gestuurd. Nou is er niets van geweld gebruikt dus het is hier wel gewoon veilig. Al haalde Dave een heel naar grapje met me uit. Dat er spandoeken hingen bij de council dat de Nederlanders ook weg moesten. Ik vroeg nog of hij grapte, maar kreeg een nog heftiger smsje terug en dan heb je dus last van de taalbarrière….. VSO gebeld, die Dave meteen gebeld hebben wat er nou aan de hand was, niets, oftewel soms ben ik toch nog flink naïef :)

In Windhoek nog bij het bedrijf lang geweest waarvan we het HR automatisering systeem willen hebben. Uitleg hoe en wat, en het ziet er goed uit.

Dat was het weer lieve mensen, tot een volgend verslag!!

Marjolijn xxx